چه بی صدا و مظلومانه می‏گریم در نگاه غریبانه‏ی آرزوهایم.چه غربت جانفرسایی است دور از خود بودن...

گمشده‏ای هستم که برای یافتن خویش هیچ رمقی ندارم.تنها مونسم تنهایی است.

فریاد می‏کشم، پژواکش در کوچه پس کوچه‏های ذهنم می‏پیچد.چرا کسی صدایم را نمی‏شنود...نمی‏دانم، شاید هنوز فریاد کشیدن را نیاموخته‏ام...

اما نه،گویی نوایی دلنشین تن خسته‏ام را جانی دوباره می‏بخشد.

باید از نو شروع کنم .راه بسیاری پیش رو دارم،من باید برسم به آرزوها و عمق شادیهایم...!!!